Dinsdag 30 november & Woensdag 1 december 2010 (San Francisco CA-Amsterdam)

Vanmorgen vroeg wakker geworden in hotel Renoir op 45 McAllister Street San Francisco.
Het is rond de klok van half 8 als we opstaan en de laatste dag in the States breekt aan.

Eerst even een douche nemen en dan is het tijd om alle spullen te verzamelen en onze koffers in te pakken.
Gelukkig hebben we nog even tijd want het is nog vroeg in de morgen en het is pas in de middag dat het vliegtuig vertrekt.

Nadat alles is ingepakt besluiten we nog even de stad in te gaan zodat we nog wat laatste glimpen van San Franciso in ons geheugen kunnen opslaan.
Persoonlijk vind ik Powel street de mooiste straat want daar rijdt de cable car en daar zijn de grote hoogte verschillen goed zichtbaar en daarom ook vaak te zien in vele films en series die zich in San Francisco afspelen.

Het is een pittige wandeling door straten die steil omhoog lopen en daarom stop ik even op iedere kruising om even bij te komen.
Na een klein half uurtje was het deze behoorlijke klimpartij zeker waard want het uitzicht over de straten van San francisco is geweldig!

Als we deze mooie overzichten hebben vastgelegd in ons geheugen/foto/film is de hoogste tijd aangebroken om deze stad met (weer) pijn in ons hart te gaan verlaten.
We gaan terug naar onze hotelkamer waar we nog 10 minuten uitpuffen van onze wandeling en het is 11.00 als we met de koffers de lift naar beneden nemen.

Bij de receptie wordt er een taxi voor ons geregeld en na een klein kwartier komt deze voorrijden.
Dit is het dan, de laatste rit naar het vliegveld om terug naar huis te gaan.

Onderweg kijken we naar buiten en mijmeren we over de 7 weken vol avontuur die achter ons ligt.
De hoeveelheid lood in onze schoenen lijkt steeds zwaarder te worden als we het vliegveld naderen maar aan alle mooie dingen komt ooit een einde.

Ik ben in ieder geval blij dat ik deze mooie reis en dit prachtige avontuur nog in m'n leven heb kunnen meemaken.
De herinneringen hieraan pakken ze mij in ieder geval nooit meer af.

Op het vliegveld nemen we nog een paar drankjes om de pijn van het verlaten van dit land te verzachten en het is 15.00 als we inchecken.

Een kleine 50 minuten later hangen we al in de lucht en de vliegtijd zal ongeveer 10 uur zijn.
Het is een lange zit maar gelukkig is er de keuze uit vele films en series om de tijd te doden.
De maaltijd die we krijgen aangeboden smaakt verassend genoeg erg goed.

We eten kip met rijst en na het diner kijk ik nog een paar films en series en val ik halverwege in slaap en is het 4 uur later als ik wakker word.
We vliegen al boven Denemarken dus het duurt niet lang meer voordat we op Schiphol aankomen.

En inderdaad is het 11.05 als we de landingsbaan van Schiphol naderen en zo te zien is het inderdaad erg koud hier.
Sneeuw en ijs wat de klok slaat want vanuit de lucht is goed te zien dat het hier in Nederland behoorlijk gevroren heeft.

We landen en als we zijn uitgestapt en onze bagage weer in ons bezit hebben is het tijd om familie, vrienden en collega's in de armen te sluiten die zijn gekomen om ons te verwelkomen.
We zijn weer in Nederland.

 Eenmaal thuis komt mijn trouwe viervoeter Illa op mij afgestormt en word ik voor bijna 20 minuten bedolven onder zijn gesnuffel, geknuffel en met kleine piepjes en blafjes maakt hij mij duidelijk dat hij mij gemist heeft, ik hem ook de lieverd, ik ben erg blij hem weer te zien.

En hiermee eindigt mijn blog over de roadtrip door Amerika en wil ik alle lezers bedanken.
Het was een leuke ervaring te weten dat we tijdens dit avontuur zo trouw werden gevolgd door jullie en dat maakte het schrijven van dit blog ook bijzonder leuk om te doen.

Inmiddels hebben een aantal kranten en een omroep zich gemeld die iets met mijn verhaal willen gaan doen en zal ik volgende week bij de opnames van een TV/radio spotje aanwezig zijn in het kader van de ziekte ALS.
Alles in het teken om de ziekte ALS in Nederland meer bekendheid te geven en dat is hard nodig want alleen op deze manier komt er meer bewustzijn en dus ook meer geld binnen zodat er wellicht op korte termijn een medicijn kan worden ontwikkeld om deze slopende ziekte te stoppen.

Nogmaals bedankt!!!

The End

Maandag 29 november 2010 (Alcatraz-San Francisco CA)

Zoals ik gisteren al melde gaan we vandaag naar Alcatraz.

We staan rond 08.00 op en na ons ontbijt bij Subway nemen we de cable car naar pier 33 waar de boot naar Alcatraz op ons ligt te wachten.
Het is een mooie dag en zon schijnt volop dus een mooie dag om het eiland met de befaamde gevangenis een bezoek te brengen.

Na een kleine 10 minuten varen zijn we er al want het eiland ligt slechts 2.4 km en is dus ook vanaf de kust goed te zien.

We stappen van boord aan wal op Alcatraz (The Rock) en na een kleine toespraak van een guard worden we 'vrijgelaten' op het eiland om zelfstandig rond te lopen.

Deze federale gevangenis is van 1934 tot 1963 in gebruik geweest en daarvoor was dit eiland een kleine militaire basis.

Eerst lopen we langs een van de bewaarders verblijven op het eiland en daarna nemen we een kijkje in de werkplaats waar de gevangenen werkte.

In Alcatraz zaten vooral de echte zware jongens zoals o.a. Al Capone, Robert Stroud ('the birdman' of Alcatraz) en George Kelly Barnes (machine gun Kelly)

Beruchte namen uit de geschiedenis van moordenaars, mafiabazen en overvallers.
Je moest dus absoluut een hele zware jongen zijn als je in Alcatraz een plaatsje verdiende.

Nadat we een klein rondje over het eiland hebben gelopen gaan we naar de plek waar deze zware jongens daadwerkelijk vastzaten.

Bij de ingang van het cellenblok beginnen we met onze audio tour en dit betekent dat we een hoofdtelefoontje met een mp3 speler krijgen omgehangen.
We zetten de hoofdtelefoon op en na de speler te hebben aangezet horen we de stem van een oud gevangene van Alcatraz die ons door het cellencomplex leidt.

Het verhaal dat hij verteld gaat over het gevangenis leven op Alcatraz en over de berucht en beroemde boeven die op Alcatraz vastzaten en waarom ze daar zaten.

Ook word het verhaal over de beroemde ontsnapping verteld en lopen we langs de cel van waaruit dit heeft plaatsgevonden.
In deze cel (nr 138 C-Block) ligt een pop in bed en ligt het ventilatierooster met het gat daarachter nog open en bloot en ook in de cel ernaast is een zelfde gat in de muur te zien.
Hierdoor wisten de gevangen op 11 juni 1962 te ontsnappen en als je meer over dit spannende verhaal wil weten moet je echt de film 'Escape from Alcatraz' met Clint Eastwood zien want dit is op deze gebeurtenis gebasseerd.

Na de audio tour die ongeveer een uur in beslag neemt en waarmee we zo'n beetje alle ins en outs over deze toch wel bijzondere plek te horen krijgen leveren we de hoofdtelefoontjes weer in en lopen we nog wat over het eiland.

Als we echt alles hebben gezien nemen we de boot terug naar de haven en eindigt ons avontuur op Alcatraz.
We gaan terug naar ons hotel want al dat lopen door de straten van San Francisco (waarvan niets vlak is) heeft me toch heel wat energie gekost en even uitrusten is nu zeker een goed idee.
We nemen de cable car terug naar Market Street en zijn binnen een half uur terug in ons hotel.

Vanavond is ons laatste avondje in the States dus daar zullen we zeker nog even een drankje op drinken.
Morgen vliegen we om 15.50 richting Amsterdam en als ik weer terug in Nederland ben zal ik daar mijn laatste blog schrijven om daarmee definitief dit avontuur en blog af te sluiten.
Misschien dat er een volgend blog komt als ik heb besloten mij te laten behandelen met stamcellen, want op dit nieuwe avontuur ga ik mij nu richten evenals het oprichten van de stichting StopALS.nu en het schrijven van een boek.
Genoeg te doen dus.

Voor nu en vanuit San Francisco wil ik van de gelegenheid gebruik maken om mijn vader en moeder te bedanken voor de bijzondere inspanningen die zij hebben geleverd om voor mij dit avontuur door Amerika op zo'n korte termijn mogelijk te maken en dat ze zich daarnaast zo hard inzetten voor de ALS stichting Nederland met de spullenverkoop op vele markten om op die manier geld in te zamelen voor deze stichting.

Ook wil ik mijn vrienden en iedereen bedanken die mij en mijn doel steunen door o.a. het kopen van een polsbandje en met mij de strijd aangaan om bekendheid aan de ziekte ALS te geven.
Ere wie ere toekomt!
En we gaan ermee door, want er is op deze manier al veel geld ingezameld maar er moet nog heel veel meer bij.

Nu gaan wij nog even genieten van onze laatste avond in Amerika en dat betekent de bloemetjes buiten zetten in San Francisco.

Voor straks weltrusten en tot zeer snel in Nederland.....

Zondag 28 november 2010 (San Francisco CA)

Gisteren was het dan zover.
We zijn opgestaan en vertrokken van de laatste KOA campground in Petaluma.
Het was ons laatste ritje naar Cruise America om de camper (Sharlene) in te leveren en we hadden daar best wel even een raar gevoel bij en de regen die vandaag behoorlijk hard naar beneden komt maakt het dit toch al mistroostige gevoel helemaal compleet.
7 weken hebben we er in gewoond en er mee van coast to coast gereden en nu gaan we naar een hotel in San Francisco en dat zal best wel weer wennen zijn.

Rond half 11 komen we aan bij Cruise America in Oakland en melden ons bij het kantoortje waar de sleutels worden ingeleverd en de camper word nagekeken op gebreken.

Gelukkig zijn deze er niet behalve een propaantank die niet helemaal gevuld was waarvoor er een klein bedrag van onze borg word afgehaald.

Nu is het wachten op de taxi naar San Francisco die voor ons is gebeld.

De taxi laat niet lang op zich wachten want een klein half uurtje later komt deze voorrijden.
Het weer ziet er niet goed uit en donkere wolken hangen onheilspellend in de lucht boven ons en het ziet er naar uit dat het niet snel zal opklaren.

Na een rit van 3 kwartier bereiken we San Fransisco en de taxi zet on voor hotel Renoir op Mc.Allester street af waar we de komende 3 nachten zullen verblijven.
Nadat we hebben ingecheckt nemen we de lift naar boven.
Kamer 209 word het en als we al onze spullen naar binnen hebben gebracht ploffen we op bed neer.
Effe bijkomen en wennen aan het idee dat ons verblijf deze keer niet op wielen staat, en ook even wennen aan de nieuwe omgeving die San Francisco heet.

De kamer is klasiek ingericht en we hebben uitzicht over een typisch gezicht over de straat waar de beroemde cable cars rijden. (dit zijn de bekende oude trams die het gezicht van San Francisco typeren)

Als we zijn bijgekomen besluiten we de stad in te gaan en wat ons hier meteen opvalt zijn de vele zwervers op straat en de jaren 20/30 stijl mode die hier echt een hit blijkt te zijn.
Veel mannen en vrouwen zijn in deze stijl gekleed en bij veel kledingwinkels zien we er de etalage's ermee volhangen.
San Francisco is totaal anders dan het Amerika waar we de afgelopen 7 weken doorheen zijn gereden en deze stad doet zelfs een beetje Europees aan.

We wandelen door naar Fishermans wharf waar de pier van deze havenstad ligt en helaas worden we door een flinke plensbui verrast maar gelukkig kunnen we op pier nr 39 even schuilen en kijken we naar het eiland waar de beroemde gevangenis Alcatrez ligt en de vele boten die door de bay varen.
Gelukkig duurt de plensbui niet lang en begint de zon na 20 minuten alweer te schijnen en het lijkt er op dat het slechte weer voorbij is.

's Avonds gaan we na het eten naar een cafe waar we ons mengen tussen het alternatieve publiek.
Het zijn vooral de lokale alternatieve jongeren en oude hippies die hier komen.
We voeren leuke gesprekken met de locals en het is hier erg gezellig waardoor de tijd lijkt te vliegen en het al snel behoorlijk laat is geworden.
Gistermorgen moesten we dan ook even bijhoorlijk bijkomen van dit gezellige avondje.

We stonden rond 08.00 op en de stad in gegaan.
Eerst maar even stevig ontbijten bij Subway en daarna zijn we naar Chinatown gegaan.

Bijzonder om je ineens in China te wanen want werkelijk alles is hier in het Chinees, de mensen, de winkels en restaurants, de taal op straat en zelfs de straatnaamborden.

We wandelen verder maar mijn benen trekken het slecht in deze heuvels waar San Francisco op gebouwd is dus nemen we een sightseeing bus (we zijn tenslotte toerist) om zoveel mogelijk van deze stad te kunnen bekijken.
Bij de Golden Gate bridge van 2.7 km lang stoppen we en we lopen erheen om indrukwekkende foto's van dit nog indrukwekkender bouwerk te maken.

Terug in de bus rijden we naar de wijk Sausalito dat over de Golden Gate aan het water ligt.
Deze wijk is behoorlijk decadent en er staan veel grote huizen en er zijn veel dure winkels zoals Prada en Gucci.
Toch leuk om hier een uurtje rond te hangen en de sfeer hier aan de goudkust van San Francisco op te snuiven.

Nadat we de sightseeing bus weer in zijn geklommen rijden we door Presidio park terug naar de pier waar we onze sightseeing tour waren begonnen en gaan daarna even terug naar het hotel om even uit te rusten.

Voor de terugrit maken we gebruik van the cable car en ook dit is een bijzonder ervaring want het zijn een soort trams die zich met een haak vastgrijpen aan de kabel die onder de grond loopt.

Gisteravond zijn we terug gegaan naar het cafe waar we de avond daarvoor ook geweest waren en het was er weer bijzonder gezellig en leuke beatmuziek werd gedraaid op nostalgisch vinyl.

Vandaag is het plan om de boot te nemen naar het eilandje waar de beroemde gevangenis Alcatraz staat.
De gevangenis heeft een rijke historie aan beruchte figuren die hier hebben vastgezeten, denk bijvoorbeeld aan Al Capone, maar deze gevangenis is misschien nog meer bekend om de 3 mannen die uit deze bunker wisten te ontsnappen.

Volgens de tourguide van de sightseeing bus worden deze 3 mannen nog steeds gezocht en hebben ze alle drie een bedrag van 1.000.000 dollar op hun hoofd staan.
Dus, als iemand informatie over deze mannen heeft of weet waar deze mannen zich ophouden dan hoor ik dat graag.

Tot morgen maar weer.....

Vrijdag 26 november 2010 (Big Sur-San Francisco CA)

Vanmorgen op tijd opgestaan want we moeten vandaag San Francisco zien te halen.

Gelukkig heb ik best ok geslapen en het is rond de klok van 9 als we wegrijden uit Big Sur.

Gisteravond hebben we nog een gezellig kampvuurtje gestookt op de campground bij onze camper en onder het genot van een paar pilsjes nog eens even terug gekeken en mooie herinneringen opgehaald van de afgelopen 6 weken dat we hier al zijn.

De route die we vandaag reden was echt geweldig!

Het is net of je van de ene ansichtkaart naar de andere ansichtkaart rijd met aan de linkerkant de ruige zee waar volop werd gesurfd en rechts een steile bergwand waarlangs behoorlijke met haarspeldbochtige wegen lagen dus we moesten af en toe best even voorzichtig zijn met 'Sharlene'

Als we even stoppen om van het uizicht te genieten komen we een paar eekhoorns tegen die zo tam zijn dat ze zomaar uit je hand eten dus snel even een foto maken.

Vandaag is het de laatse dag dat we nog zo'n groot stuk rijden met 'Sharlene' want morgen moeten moeten we haar terug brengen naar de rechtmatige eigenaar, de verhuurder in Oakland.

Vannacht zal het dus ook de laatste keer zijn dat we in deze camper overnachten en dat is best wel jammer want we zijn eigenlijk behoorlijk gewend geraakt aan dit leven on the road.

Maar vandaag genieten we dus nog maar extra van deze roadtrip en het is na 5 uur sturen dat  we San Francisco in het vizier krijgen en......

We hebben het gehaald!
Onze eindbestemming en de laatste stad van onze Elfsteden roadtrip, San Francisco.
Het geeft ons een geweldige kick om via de Golden Gate bridge deze stad binnen te rijden.

Na deze laatste stad te hebben bereikt laten we San Francisco achter ons, voor nu, want de campground waar we naartoe gaan en die het dichtst bij Oakland ligt is Petaluma ten noorden van San Francisco.
Zo hoeven we morgenvroeg niet al te veel te rijden om de camper in te leveren.

Gelukkig is dit avontuur nog niet helemaal voorbij want we gaan morgen voor 4 dagen terug naar San Francisco voordat we definitief terug vliegen naar ons koude kikkerlandje.

Morgenvroeg leveren we dus onze camper in Oakland in en daarna vertrekken we naar een hotel en naar ik hoop zal ik me vanuit daar iedere dag melden op dit blog met nieuwe avonturen.

Vanavond hebben we de hele camper een schoonmaakbeurt gegeven en hebben we onze koffers in gepakt.
Nu eten we nog 1 keer van 'Crappy Kitchen' en straks gaan we nog 1 keertje slapen hier.

Voor straks weltrusten en tot morgen maar weer....

Donderdag 25 november 2010 (San Luis Obispo-Big Sur)

Happy Thanksgiving!


Vanmorgen zijn we vertrokken rond een uurtje of 09.00 vanuit San Luis Obispo richting San Fransisco.

Ik heb vannacht weer niet al te best geslapen omdat het behoorlijk is afgekoeld en het deze nacht m'n benen waren die voor behoorlijke pijn zorgde maar goed ook vandaag maak ik er maar weer het beste van al gaat het lopen moeizaam.
Gelukkig hoeven we vandaag maar een klein stukje te rijden want we hebben besloten om naar Big Sur te rijden waarvan we hebben gehoord dat er een mooie campground ligt in een prachtig stuk natuur langs de kust.

En inderdaad na een kleine 320km rijden langs de kustlijn die overigens echt fantastisch is om overheen te rijden komen we rond het middaguur in Big Sur aan.

Het is slechts een heel klein dorpje maar de natuur is hier echt overweldigend.
De plek die we voor onze camper (Sharlene) krijgen toegewezen ligt aan een klein riviertje in het bos en de omgeving hier is werkelijk sprookjesachtig.

Grote bomen waarvan ik de soort niet ken staan rondom onze camper en er is een klein plekje gemaakt waar wij vanavond ons kampvuurtje kunnen stoken dus dit zullen we zeker niet laten.

Omdat het vandaag thanksgiving is eten we vanavond in het plaatselijke restaurantje van Big Sur en er staat uiteraard kalkoen op het menu.
Het menu smaakt ons goed en tijdens het eten krijgen we een drankje aangeboden van een wat ouder echtpaar waar we zojuist kennis mee gemaakt hebben.
Het zijn aardige mensen die het geweldig vinden dat we uit Nederland komen.
Ze vragen ons of we hier op vakantie zijn en wij vertellen over onze roadtrip die 6 weken geleden begon in New-York.
'Wauw, Now that's amazing!'
Ze vertellen ons dat ze in 2002 met de boot van Zweden naar Amsterdam zijn gevaren en dat ze toen de viering van het 400 jaar VOC hebben meegemaakt.

Na het eten hangen we lekker aan de bar waar ik op dit moment mijn blog schrijf.
Zometeen gaan we terug naar de campground want ik heb vanmiddag wat hout gekocht waarmee we zo een mooi fikkie van gaan stoken.
Dat word dus een gezellig avondje bij het kampvuur.

Voor straks weltrusten en tot morgen dus maar weer......

Woensdag 24 november 2010 (Acton-San Luis Obispo CA)

Vannacht heb ik erg slecht geslapen want ik werd om 03.00 wakker van een behoorlijke bijna ondraaglijke pijn in m'n armen en rug.
Ook de trein die op het spoor langs onze campground denderde hield me daarna regelmatig uit m'n slaap waardoor ik het grootste gedeelte van de nacht wakker heb gelegen.
Het leek af en toe wel of die trein een meter van onze camper langs kwam razen want het spoor ligt vlak achter deze campground.
Vanmorgen was ik dan ook behoorlijk brak en ik merkte dat m'n armen erg zwaar aanvoelde waardoor ik er vandaag minder mee kon doen.
Het is weer zo'n dag en het begint dus allemaal niet zo lekker maar goed we maken er maar weer het beste van.

Vandaag vertrekken we vanaf onze KOA campgound in Acton California richting San Fransisco en het is rond de klok van 09.00 als we Acton achter ons laten.

We hebben vandaag besloten om de iets langere maar veel mooiere route langs de kust te rijden en het is rond de klok van 12.00 als we daadwerkelijk de pacific ocean in het vizier krijgen.

Voor ons is dit best een euforisch moment en zeg maar gerust een mijlpaal omdat we met het zien van deze oceaan ons doel in zicht krijgen.
We realiseren ons nu pas echt goed wat we er voor hebben moeten doen om deze kant van Amerika te bereiken en dat is inmiddels zo'n slordige 12.000 kilometer rijden met een camper die niet zo snel gaat.
We stoppen er even voor om de zee van dichterbij te bekijken en de lucht daarvan op te snuiven.
De zee is woest en de golven zijn enorm.

Een uur later komen rijden we door Santa Barbara heen en ons doel is om vandaag de plaats Avila Pismo Beach te bereiken waar onze volgende campground ligt.
Deze campground ligt ongeveer halverwege Los Angeles en San Fransisco en daarmee verdelen we onze etappe naar San Fransisco in 2 delen.

Onderweg doen we voor de allerlaatste keer boodschappen want het duurt nu niet lang meer voordat we ons eindpunt hebben bereikt.
Best raar eigenlijk wel want we zijn de afgelopen 6 weken erg geroutineerd geraakt in het reilen en zeilen onderweg en dat houdt straks in één keer op.
Ik hoop maar dat ik weer kan wennen in Nederland, want ik en ook Ramon zijn stiekum erg veel gaan houden van dit land waar de mensen ,naar het lijkt, toch een stuk vrijer leven.
Ook is voor ons allebei de kijk op het land Amerika totaal veranderd en snappen we nu waarom het in Amerika is zoals het is en de visie die we daarvoor vanuit Europa hadden klopt daarmee helemaal niet meer.

Als we om 15.00 op de KOA campground aankomen zetten we snel onze camper neer en besluiten we een uurtje in de jacuzzi te gaan zitten om even bij te komen en te ontspannen van deze rit want dit konden m'n spieren nu zeker wel gebruiken na een dag sturen.

's Avonds eten we heerlijke kip van 'Crappy Kitchen' en na een paar pilsjes gaan we lekker slapen.

Helaas moet ik melden dat ons bezoek op 26 november aan rockgitarist Jason Becker geen doorgang kan vinden. Sinds enkele maanden heb ik een goed contact met Jason die al zo'n 17 jaar ALS heeft en omdat hij voor mij een inspiratiebron is had ik hem erg graag willen ontmoeten.(Jason Becker 2008)

De afgelopen week heb ik hierover contact met zijn moeder gehad en zij vertelde me dat er in de week dat we wilde komen er een cameraploeg over de vloer komt want er wordt een film over Jason zijn leven gemaakt die volgend jaar uit gaat komen.
Ze vond het jammer en vroeg of wij 5 december wilde komen maar helaas zijn we dan alweer terug in het koude Nederland.
Wellicht kom ik volgend jaar terug om Jason alsnog te bezoeken.
(Klik hier om naar zijn website te gaan)

Voor nu in ieder geval weltrusten en tot morgen maar weer......

Klik hier om foto´s te bekijken

Dinsdag 23 november 2010 (Universal Studio's Los Angeles CA)

Vanmorgen op tijd opgestaan want vandaag gaan we een dagje naar Universal Studio's.
Dit is de spot waar de filmstudio's van Hollywood staan en waar daadwerkelijk de films worden gemaakt.
Het is rond half 9 als we wegrijden van de KOA campground in Pomona Los Angeles en rond een uurtje door een chaos van verkeersdrukte komen we aan bij de studio's en het daaraan gelegen pretpark.

Omdat het weer vandaag wat frisser is dan verwacht valt het erg mee met de drukte en kunnen we zo doorlopen.

Bij de ingang van het park probeert de man achter de kassa ons nog een speciaal kaartje te verkopen om lange wachttijden bij de atracties te kunnen omzeilen en de man is een behoorlijke aanhouder maar omdat deze kaart bijna 2 keer zo duur is en het vandaag niet zo druk is gaan we er niet op in.
Vervolgens heeft hij een andere kaart voor ons in de 'aanbieding' waarmee we voor een voorafgestelde prijs zoveel kunnen eten als we willen in het park maar ook hier gaan wij niet op in.
Het grappige is dat deze kaartverkoper er zo op getraint is om mensen om te praten om zo dure kaartjes te kunnen verkopen, want bij het zien van enige twijfel bij de bezoekers van dit park bijt hij zich er gretig in vast totdat de bezoeker een in mijn ogen een veel te duur kaartje koopt.

Enfin, eenmaal binnen besluiten we naar de eerste 'ride' te gaan en dat is 'The Simpsons' rollercoaster wat eigenlijk een virtuele achtbaan is naar de gelijknamige tekenfilm serie.
We nemen plaats in een karretje en worden doormiddel van een rondom projectie scherm door de tekenfilm wereld heen geschoten.
De bewegingen van het karretje waar we in zitten volgen de afgebeelde baan voor ons en om ons heen waardoor het inderdaad net lijkt alsof je je in een echte achtbaan bevind.
Knap gedaan want zelfs voor een achtbaan verslaafde die ik ben geeft deze 'ride' best een aardige kick.

Op naar het volgende avontuur en we besluiten het treintje te nemen dat ons langs alle decors en studio's op het terrein zal rijden.
Dit is een erg mooie ervaring want hier op het terrein komen we langs alle sets van grote films en series zoals 24, Desperate Housewife's, Psycho van Alfred Hitchcock waar het motel en het huis van Norman Bates te zien is.
Norman komt zelfs nog even zijn huis uitgelopen om ons te begroeten met zijn keukenmes.

Ook zijn er enkele straten uit New-York compleet tot in detail nagebouwd en wat de meeste indruk maakte was de set uit War of the Worlds waar een compleet vliegtuig op een woonwijk is gestort.
We rijden door de brokstukken van smeulende puin en half in elkaar gezakte huizen door en overal ligt bagage wat uit het uit elkaar gereten vliegtuig is gekomen.

Dit is gewoon eng realistisch en het geeft je echt het gevoel dat er zich zojuist een ongelofelijke ramp heeft voltrokken.

We komen ook door het stadje Amity Island uit de film Jaws en inderdaad worden we verast door een witte haai die ons probeert vanuit het water te verslinden.

Zo gaat de tour nog even door en de gids aan boort van ons treintje verteld ons in welke films deze decors zijn gebruikt en inderdaad herkennen we ze bijna allemaal.

Als de filmset tour is afgelopen pakken we nog een paar rides en besluiten ons dagje Universal in het spookuis waar we worden achterna gezeten door weerwolven en een gestoorde gek met een kettingzaag uit de film The Texas chainsaw massacre.

We hebben ons vandaag goed geamuseerd en het is tijd om naar een campground op zoek te gaan en daarvoor rijden we naar het plaatsje Acton waar een KOA ligt.

Het is half 7 als we daar aankomen en omdat de receptie al dicht is gebruiken we de night registration.
Morgenvroeg dus even de registratie verder afhandelen maar nu ga ik slapen want het is alweer laat.

Welterusten en tot morgen maar weer...
Klik hier om onze routekaart te bekijken

Maandag 22 november 2010 (Las Vegas NV-Death Valley CA)

Gelukkig daar zijn we weer.

Omdat we de afgelopen 4 dagen in Death Valley zaten en geen andere internetverbinding  konden gebruiken dan alleen maar een belachelijk dure betaalverbinding van 14 dollar per uur (tja, in dit gebied kun je vragen wat je wil want er is maar 1 aanbieder en zelfs de brandstof is hier ook 2 keer duurder dan in de rest van Amerika), hebben we deze verbinding slechts gebruikt om het thuisfront op de hoogte te stellen van waar we precies in Death Valley zaten, want mocht je hier iets gebeuren dan ben je pas echt goed de sigaar. (vandaar de naam Death Valley)

Daarom volgt er nu een update van de de afgelopen dagen vanaf de 2e dag in Las Vegas.



Donderdag 18 november 2010

Na een uitbundige verkenningstocht gisteren pakken we vandaag het "oude Vegas" oftewel Fremont Street. De oude "strip" is in orginele staat behouden, met uiteraard de nodige gerestaureerde
relikwieën en de hele straat is 'geconserveerd' doormiddel van een met duizenden gloeilampjes verlichte overkoepeling die is aangebracht.
's Avonds gaan al deze lampjes aan en ontstaat er een ware lichtshow waardoor de hele straat met de casino's daaronder is verlicht en dit is zeker een bijzondere ervaring te noemen en vandaar ook dat dit de Fremont Street experience is genoemd.

Tijd voor koffie bij Starbucks  op Fremont Street en hier genieten we van want het is voor ons zeker al 5 weken geleden dat we een kop koffie gedronken hadden en dit had als reden dat een bak afwaswater in Amerika nog beter smaakt dan de gemiddelde kop koffie die je hier doorgaans kunt krijgen.

Starbucks is dan volgens mij het beste alternatief al word je er wel een beetje gek aangekeken als je een gewone koffie wilt bestellen zonder poespas, ik bedoel daarmee te zeggen dat koffie bij Starbucks komt in wel 20 verschillende smaken zoals frappuccino, macchiato, met caramel, met nootjes, met aarbeien smaak enz. enz.
Nee doe mij dan maar koffie met koffie smaak.

's Middags lopen we weer terug naar Circus Circus om even bij te komen op de campground maar al snel kriebelt het weer om terug te gaan naar 'The Strip' en we besluiten nu de hele Strip af te lopen.
Wederom lopen we in deze straat langs 'Treasure Island' (met 2 traditionele piratenschepen voor de deur in het water), 'The Venetian', 'The Wynn' en langs uitbarstende vulkanen richting 'The Bellagio' met de dansende fonteinen.
We staan ook nog even stil bij 'New York' wat een replica van een deel uit deze stad is en waar een heuse rollercoaster door en overheen vliegt.

Als je in deze straat en in het midden van dit alles loopt en kans ziet voor moment van "bezinning", dan besef je de volslagen waanzin van Vegas.
Las Vegas is een waanzinnig avontuur op zich en Vegas kruipt werkelijk in je huid en inmiddels ben ik ook gegrepen door de 24-uurs roes van deze geweldige gekte!

We maken het weer laat in het casino en onder het genot van een pilsje kijken we naar fantastische live acts en ook hier zien we weer ongelofelijk goeie muzikanten optreden.
Gokken doen we niet want volgens mij verlies je alleen maar in Vegas.


Vrijdag 19 november 2010
Met (onverwachte) pijn in het hart verlaten wij deze morgen de KOA campground Circus Circus in Vegas, op weg naar Death Valley waar vermoedelijk opnieuw een wondertje ligt te wachten. Een uurtje of twee rijden later rijden we het National Park binnen en vrijwel direkt wordt de werkelijke omvang en de ongelooflijke ruwheid van dit inmense stuk ongerepte natuur op aarde duidelijk.
Bergen, rotsen, woestijnbegroeiïng, zandstormpjes en snoeiharde wind heten ons van harte welkom in Death Valley.

Alhoewel wij een geschikte kampeerplaats hadden gevonden via internet, ontbreekt ieder spoor van bewegwijzering en/of routebepaling.
We besluiten de weg te vragen aan de enige mens die we tegenkomen en gelukkig kan hij ons verder helpen.
Hij vraagt of ik een Duitser ben en ik vertel hem dat ik uit Nederland kom. (en ik dacht toch dat ik vloeibaar Engels sprak zonder accent maar een Amerikaan fop je dus niet zo snel)
Ah, Holland!, hij was er een keer geweest en vond Amsterdam prachtig maar hij vond ook dat alles in Europa zo klein is en dit laatste kan ik me nu 6 weken later door Amerika te hebben gereist voorstellen.

Een uurtje rijden wij de enige weg af die er ligt en compleet nieuwe landschappen doemen op achter iedere berg en heuvel waar wij overheen rijden. Het gevoel van de aardbodem naar een nieuwe planeet of misschien de maan te zijn verplaatst is overweldigend en direct vallen ook onze communicatie middelen zoals telefoon compleet weg.

We komen langs Zabriski's Point en dit is een hoger gelegen plateau waarvanaf een bijzondere zandrotsformatie, uitgeguts door het stromende water te overzien is. Op deze plek is het moeilijk te geloven
dat dit soort partijen door de natuur alleen zijn gevormd.
 Ware sculpturen van kalk, kalk-zandsteen en zand liggen in de vallei beneden.

Uiteindelijk bereiken wij Furnace Creek, één van de drie redelijk bewoonde dorpjes in the valley.
We kiezen voor Furnace Creek Ranch als onze verblijfplaats voor de komende dagen en al snel blijkt dit een prima keuze te zijn.

De plek die we krijgen aangewezen ligt achteraan op de campground en er is slechts een hek die ons van de vallei scheidt en ik kan dus van uit de camper door het deurtje van het hek zo the valley inlopen en sta dan zo in dit ruige landschap tussen de ratelslangen, schorpioenen en coyotes.

De campground is tevens het dorpje en dus hebben wij alles direkt bij de hand. 2 steakhouses, 1 bar, 1 winkel(tje), 1 tankstation en ca. 150 alleraardigste inwoners van het dorp.

's Avonds eten we een heerlijke steak en daarna gaan we naar de naastgelegen bar en maken we kennis met de locals van Furnace Creek.
Als we even naar buiten gaan voor een peukje lopen we een Nederlandse jongen tegen het lijf, hij heet Niels en komt uit Grubbenvorst. (Limburg)

Hij is een jaar of 20 en heeft voor 300 dollar een auto in Canada gekocht en reist daarmee door Amerika en is nu al drie maanden onderweg en omdat hij nergens geld voor heeft slaapt hij op de achterbank van zijn auto.
Hij verteld ons dat hij het soms ontzettend koud heeft gehad omdat hij teperaturen van min 35 heeft meegemaakt in Canada.
Morgen komt hij naar ons toe om ons blij te maken met goeie koffie zo zegt hij.


Zaterdag 20 november 2010

Vanmorgen vroeg opgestaan want we gaan naar 'Dante's View', de hoogste piek in het oostelijk deel van Death Valley. Een behoorlijke klim met Sharlene (de liefkozende naam van onze camper), en ca. 100 mile naar boven via haarspelden, kuitbochten en smalle rots-steegjes brengt ons naar de top van de wereld.
Een snoeiharde wind waait al sinds wij gisteren aankwamen met ca. kracht 6-7 door de vallei.
Alhoewel op de ranch, gelegen op 280 feet, deze wind verbazend aangenaam is, is het op Dante's View ijskoud, ca. 5 graden maar het uitzicht over de natuurlijke natrium/zoutafzettingen, zo'n 4000 feet lager maken alles goed.

Een knappe afdaling later, gaan we terug naar de Ranch in Furnace Creek om nog even wat boodschappen te doen en wat uit te rusten.

's Avonds eten we in het andere restaurantje van het dorp en daarna gaan we naar de bar waar het gisteravond erg gezellig was en dit is ook vanavond het geval.

We besluiten onder het genot van een biertje er nog een dag aan vast te plakken omdat dit leven hier in dit ruige en prachtige natuurgebied ons erg bevalt.
Later drinken we nog een biertje met Niels in onze camper en hij heeft ons belooft morgen vroeg met goeie koffie aan te komen.
Ik ben benieuwd maar ga nu slapen.
Welterusten en tot morgen maar weer.....


Zondag 21 november 2010
Vanmorgen weer vroeg uit de veren en we staan rond 07.00 op en rond een uurtje of 08.00 komt Niels aan met zijn koffie en inderdaad hij smaakt perfect!
Op het programma vandaag staat de spookstad Rhyolite en dat is één van de drie spooksteden in Death Valley waar vroeger de Borax- en goudmijners zich ophielden.
 Na ca. 2,5 uur rijden komen we uit bij Scotty's Castle, de villa van één der laatste bewoners van de Valley en al snel trekken wij de conclusie dat Rhyolite wel een echte spookstad moet zijn, aldaar wij het nooit hebben gevonden!

Geen punt, de "Sand Dunes" en de totale omgeving maken alles goed.

Omdat ik er graag voor het donker (en het is 's nachts donker in Death Valley!!) terug wil zijn op de Ranch, draaien we Sharlene om en zetten koers terug naar "huis".
Daar aangekomen, boodschapjes halen, opfrissen en naar "het dorp" om te eten en drinken natuurlijk!
Death Valley is een ongekend stuk ongerepte, ruwe natuur wat eigenlijk onmogelijk te omschrijven is.
Ik kan niet anders zeggen dat ik me hier de afgelopen dagen erg goed heb gevoeld in deze omgeving en ik heb genoten van de krachten die ik hier van moeder natuur heb mogen ontvangen.

's Avonds val ik als een blok in slaap en dat is maar goed ook want morgen hebben we weer een flinke rit voor de boeg naar Los Angeles.


Maandag 22 november 2010

Het was vanmorgen rond een uurtje of 07.00 dat we opstonden in Death Valley.
We koppelen ons voertuig af van water en stroom en na het ontbijt kunnen we dan vertrekken naar Los Angeles.
Wederom met pijn in ons hart verlaten we deze bijzondere plek.

We hebben vandaag door heel Death Valley gereden en rond een uur of 13.00 reden we er aan de andere kant uit.
Wat een ongelofelijk mooi avontuur was dat om even helemaal afgesloten van de buitenwereld te mogen zijn in deze schitterende creatie van moeder natuur.

Het is ook een beetje een vreemde gewaarwording als onze rit na 4 dagen zonder buitenwereld ineens weer door het drukkere verkeer gaat en we weer 'veel' mensen om ons heen hebben.
We moeten behoorlijk omschakelen en ik realiseer me dat Death Valley toch een soort therapeutish heeft gewerkt op mijn geestelijke gemoedstoestand.

Na een kleine 6 uur rijden bereiken we Los Angeles/Pomona waar we een KOA campground hebben gevonden genaamd 'Fairplex'.
We checken in en komen bij van de reis en na het eten is het tijd om alle mail van de afgelopen dagen binnen te halen en te beantwoorden.
Ook kan ik nu mijn blog weer eens bijwerken.

Het is soms ongelofelijk hoeveel mail ik soms op een dag binnen krijg en soms ook uit vele nieuwe hoeken.
Ik wil iedereen daarvoor bedanken en ik vind het ook erg leuk te weten dat dit blog door zoveel mensen trouw word gelezen.
Helaas is het niet haalbaar om iedereen van hier uit persoonlijk terug te mailen omdat ik dan de hele dag in de camper zit en ik ook nog wat wil zien en beleven hier maar dat komt allemaal wel goed als ik weer terug in Nederland ben dus niet getreurd.

Nu ga ik in ieder geval slapen want het is wel weer mooi geweest vandaag.
Welterusten en tot morgen dus maar weer.....

Klik hier om foto´s te bekijken