Donderdag 28 oktober 2010 (Daytona Beach-Mims FL)

Vanmorgen zijn we rond een uurtje of 10 weggereden van onze campground Daytona Beach in Florida.
Best goed geslapen en na wat propaan bijgevult te hebben voor onze camper (propaan hebben we nodig om de koelkast, airco en het fornuis op te laten draaien dus het is belangrijk om niet zonder te komen zitten)zetten we koers naar de volgende KOA campground die 60 kilometer verderop ligt, en dat is voor ons dus een peulleschil.
We zijn inmiddels wel wat meer kilometers gewend.

Maar eerst zullen we nog wel even boodschappen moeten doen want onze voorraad begint aardig op te raken en daarvoor gaan we nog even snel langs bij de plaatselijke supermarkt.
Bij het afrekenen word ik door de cassiere overvallen met haar vrij intieme levensverhaal, en ik kan me zo even snel niet herrineren dat ik haar hierover uberhaupt een vraag heb gesteld.
Ik denk dat ze een ontzettende behoefte had om haar verhaal te doen.

We gaan op pad.

De campground waar we nu naartoe gaan ligt in het plaatsje Mims en is vlakbij het Kennedy Space Center waar 1 november op Cape Canaveral de lancering van de Space Shuttle Discovery zal plaatsvinden.

Onderweg maken we nog de verhuizing van een compleet huis mee.
Die Amerikanen draaien hier hun hand niet voor om want we worden door dit huis over de weg gewoon met 100 km per uur links en rechts ingehaald.

Als we op campground KOA Cape Canaveral aankomen worden we geholpen door een bijzonder vrolijke vent die voor mij in een totaal onverstaanbaar Amerikaans dialect de lolbroek aan het uithangen is en tussen het lachen om zijn eigen grapjes door, ons aan een staanplaats probeert te helpen.

Het word nog even spannend of dit wel gaat lukken want er zijn veel reserveringen en het blijkt daarmee dat er een enorme drukte word verwacht vanwege de aankomende lancering.

Hiermee zijn we dus zeker niet de enige die op dit evenement zijn afgekomen, en hier hadden we al een klein beetje rekening mee gehouden dus vandaar dat we ook een paar dagen eerder hier naartoe zijn gegaan.

De vrolijke vent belt met zijn baas en overlegt met hem of hij nog een plek voor onze camper mag weggeven.
We hebben geluk, we krijgen een plek op de campground en de man informeert ons meteen wat de beste locaties zijn om de lancering van dichtbij te kunnen meemaken, het blijkt langs de Indian river te zijn.
We zullen daar ook vroeg voor moeten opstaan, want het is de laatste lancering en daarom zal het een grote chaos qua verkeersdrukte kunnen worden.

We zijn ingechecked en worden naar onze plek begeleid door een KOA medewerker op een driewieler die verdacht veel weg heeft van Billy Gibbons (ZZ Top), compleet met baard en hoed.

Dat hebben we maar weer goed voor elkaar, een mooie plek voor 4 dagen en we kunnen nu echt even rustig aan doen, relaxen en genieten van het mooie weer.
Ik zal het er niet iedere keer in blijven wrijven, maar het is vandaag de hele dag niet omder de 30 graden geweest en er stond een heerlijk briesje.

Na het neerzetten van onze camper hebben we vandaag dan ook niet veel meer gedaan.
Een beetje luieren in de zon en af en toe even naar het zwembad voor een verfrissende duik.
Wat een leven zeg...

's Avonds heeft Ramon lekker gekookt, we eten kip met sla en tomaat.
Wat zullen onze moeders weer blij zijn na al die hotdogs, burgers en donuts.
Nu nog even m'n blog bijwerken en dan straks weer lekker naar m'n mandje.

Helaas is het wel zo dat we op deze locatie te maken hebben met een niet al te beste internet verbinding, iets waar ik toevallig gisteren al over schreef.
Met name het uploaden van foto's gaat heel erg traag.
Ik hoop op de volgende KOA weer van een betere verbinding gebruik te kunnen maken zodat het plaatsen van foto's en film weer wat makkelijker word.
Binnenkort zal ik ook een link plaatsen op dit blog naar een website waar meer foto's van ons avontuur in the USA op staan, het zal dan mogelijk zijn om foto's in groot formaat te kunnen bekijken.
Nog even geduld hiervoor, we zijn er mee bezig.

Morgen doen we nog een dagje rustig aan, en ik denk dat we overmorgen een bezoek gaan brengen aan het Kennedy Space Center dus hierover later meer.

Voor straks welterusten en tot morgen...

Woensdag 27 oktober 2010 (Daytona Beach FL)

Het is 07.15 als we wakker worden op campground Daytona Beach en ik voel me echt op en top vandaag.
M'n spieren voelen goed aan en ik heb weinig last van krampen of andere rariteiten.
Het beloofd dus een goeie dag te worden.
Sterker nog, het lijkt erop dat ik sterker op m'n benen sta sinds een lange tijd en ook de kracht in m'n armen lijkt te zijn verbeterd.
Misschien komt het door de rust die ik hier vind in deze stressloze omgeving.
Ik geniet er in ieder geval met volle teugen van dat ik weer iets mobieler ben.

Vandaag is het tijd om Daytona Beach eens te onderwerpen aan een cruiztocht met de camper.
Lekker cruizen dus langs hagelwitte stranden en de te grote hotels en de te dure huizen die daar langs gelegen liggen.

Eenmaal op de boulevard is het zoeken geblazen naar een geschikte parkeerplaats voor ons 8 meter lange gevaarte.
Dit valt niet mee want onze camper heeft een draaicirkel van een olietanker, dus je kunt er wel een parkeerplaats mee oprijden, maar je moet er ook nog vanaf kunnen en achteruitrijden met ruim 8 meter is nu eenmaal lastig dus als het even niet hoeft dan liever niet.

Na even goed zoeken is het dan toch gelukt.
Op de parkeerplaats van een grote supermarkt (niet dat we op dit continent een kleine hebben gezien) zetten we ons voertuig stil en hebben we de mogelijkheid naar het strand te lopen.
Daar hebben we lang naar uitgekeken sinds onze aankomst in New-York.
We hebben inmiddels al een paar duizend kilometer gereden door dit ontzettend mooie maar soms voor ons ook bijzonder rare land, maar de zee, die hadden we nog niet gezien en daar ligt ie dan, de grote plas, de atlantische oceaan,....Wauw!

Tijd voor een verfrissende duik in dit blauwe heldere warme water.

En daarna nog even over het strand lopen.
De reflectie van het zand doet pijn aan m'n ogen en het lijkt op fijne poedersneeuw.
Wat grappig is om te zien is hoe Amerikanen hun dagje op het strand doorbrengen.
Je kunt natuurlijk ook op het strand niet zonder auto komen te zitten.

Het is toch wel raar dat, naar wat ik heb begrepen, het in Nederland koud en regenachtig is, en hier gewoonweg een snikhete zomer.
Ik vind het ook erg vervelend voor jullie allen daar en wens jullie nog veel sterkte toe de komende tijd met het weer....

Als we weer terug zijn op KOA campground en onze camper hebben neergezet, horen we een hard gekraak uit de bosjes achter ons komen.
Het is al snel duidelijk wat het was, namelijk 2 wasberen die waarschijnlijk van ons geschrokken waren en hun heenkomen nu ergens anders gingen zoeken.
We realiseren ons daarmee ook dat we een beetje op onze hoede moeten zijn de komende tijd omdat de kans groot is dat we vanaf nu wellicht nog meer bijzondere diersoorten zullen gaan tegenkomen.
De ongeschreven regel is dus vanaf nu ook, altijd de hordeur van de camper dicht te houden.
Je weet maar nooit als je 's morgens ontwaakt en met 8 ogen tegelijk word aangestaart.

Ik wil met dit schrijven nog even mijn dank uitspreken aan de mensen van de ALS Stichting Nederland omdat zij een stukje over mijn reis op hun website hebben geplaatst.
http://www.stichting-als.nl/
Dus bedankt.

Een foto bij elk plaatsnaambord zoals in het persbericht staat vermeld zal overigens niet gaan lukken omdat deze borden er bijna niet zijn, en als ze er zijn staan ze langs de weg waar wij doorgaans met een camper niet mogen stoppen.
Inplaats daarvan zal het een foto zijn bij een typisch herkenbaar punt van de stad of staat.

Ook wil ik nog even vermelden dat het filmpje van Graceland met de tour door het huis van Elvis Presley van afgelopen zaterdag nu te zien is, dus check zaterdag nog een keer.
Ik kon dit niet eerder plaatsen vanwege een niet optimale internetverbinding.
Tot nu toe hebben we redelijk geluk met de verbindingen, maar het zal me zeker niet verbazen dat als we verder afzakken naar het zuiden (en zeker in Death Valley) de verbindingen daar niet altijd optimaal zullen zijn.

Nu ga ik lekker slapen en ik hoop morgen weer net zo fit op te staan als vandaag.
Voorlopig zullen we nog even in de staat Florida zijn want 1 november word de Space Shuttle Discovery gelanceerd, en als het meezit dan zijn wij daar bij.

Welterusten en tot morgen maar weer.....

Dinsdag 26 oktober 2010 (Richmond Hill GA-Daytona Beach FL)

Het was een prima nachtje zo in Richmond Hill al was het wel erg benauwd vannacht.
Ik merk vandaag dat ik de kracht weer terug in m'n benen heb en dat ik m'n armen weer goed kan gebruiken en hoop dat dit alleen nog maar beter zal worden de komende dagen.
Het begin is er in ieder geval en het weer zit volgens mij ook weer mee, geen regen meer dus dat is goed.

Vandaag is het doel om de staat Florida te bereiken.
Dit zal geloof ik niet zo'n groot obstakel zijn want 370 kilometer verderop ligt onze volgende campground bij cq. stempelpost om in Elfsteden termen te blijven.
De campground ligt aan Daytona Beach Port Orange om precies te zijn.

Onderweg is het goed te merken dat we een soort klimaatgrens oversteken want het zon begint steeds feller te schijnen en volgens Nederlandse begrippen is dit weer type zeker zomers te noemen.
Ook de eerste palmbomen zijn we al tegengekomen.

 

Persoonlijk kijk ik erg uit naar een meer zomers klimaat.
Ik heb zin om weer eens in de zee te kunnen zwemmen want dit was vorig jaar voor het laatst en als het weer zo blijft is deze kans zeker aanwezig.

Na een paar uur rijden over de interstate 95 krijgen we het bord van de staatsgrens Florida in het vizier.
Het wolkendek lijkt te veranderen naar subtropisch evenals de temperatuur die alleen maar verder lijkt op te lopen.
De omgeving veranderd meteen als we de grens zijn gepasseerd zijn in een moeras achtig gebied, en ik geloof dat ik zelfs mijn eerste alligator heb gespot.
Want zoals ik heb gehoord moeten er hier heel veel van zijn.

Het is rond 13.00 als we aankomen op Daytona Beach Florida en de hele sfeer hier ademt het gevoel van relaxte summertime uit.
Het echte vakantie gevoel van zomerse sferen begint nu echt los te komen in dit paradijs van zon, zee, strand en surf.

De campground is na even zoeken ook gevonden en we zetten onze camper neer op een prima plek tussen alle andere Amerikaanse campers die toch al snel vijf keer groter zijn dan die van ons.
En wij dachten dat onze camper al groot was, maar deze valt compleet in het niet in vergelijking met die van een doorsnee Amerikaan.
Het is soms echt belachelijk waar die Amerikanen in rijden.
Sommige rijden zelfs rond met een auto erachter aan vast want je zou maar een meter moeten lopen.
Wat ik ook heb begrepen is dat de meeste Amerikanen met zo'n enorm gevaarte soms wel 4 tot 5 maanden door hun land trekken en logish dus dan ook dat men alles meesleept, dus ook een auto.

Nu eerst lekker uitrusten en genieten van de zon en een koud biertje.
Korte broek en slippers aan en nog even op de foto.

Daarna nog even wat eten in elkaar zetten.
Gekruide kip en sla word het vandaag.

Daarna nog even bloggen en dan lekker pitten.
Het is wel weer mooi geweest zo.

Voor straks welterusten en tot morgen....

Maandag 25 oktober 2010 (Forsyth-Richmond Hill GA)

Een goede nacht rust heeft me erg goed gedaan.
Ik voel me meer opperbest en vandaag hoeven we niet zo'n groot stuk te rijden.
We hebben een ritje van ongeveer 210 kilometer voor de boeg en deze rit gaat naar Richmond Hill in de staat Georgia.

Rond 10.00 vertrekken we vanaf de campground in Forsyth.
Onderweg word het behoorlijk bewolkt en valt er heel wat regen.
Het valt ons wel op dat de temperatuur langzaam aan begint te stijgen.

De weg die we rijden gaat over niet al te beste wegen en het zicht is ook niet al te best.
Als we in de buurt van Richmond Hill zijn zoeken we eerst nog even naar een Walmart om boodschappen in te slaan voor vanavond.

Als we rond 14.30 aan komen op de KOA campground in Richmond Hill aankomen, treffen we een prachtig natuurgebied aan met veel tropische vogels zoals ibissen, kraanvogels maar voor ons ook doodgewone zwanen hebben hier hun verblijf in het nabijgelegen meer.

Snel de camper installeren want de volgende stortbui dient zich alweer aan.
We genieten van de omgeving en de rust die we nu even hebben omdat deze korte rit ons nu wat extra tijd heeft opgeleverd.
Tijd voor een pilsje dus.
Na de regenbui zitten we buiten en we kunnen duidelijk merken dat de luchtvochtigheid hier beduidend hoger is dan we de afgelopen week gewend waren.
In ieder geval prima vocht om sigaren goed in te kunnen bewaren ±70.
(Dus René als je nog een goed onderkomen zoekt)

Als de avond valt begint het weer behoorlijk te stortregenen maar ook te onweren.
De donderslagen zijn zo hard dat ik deze in Nederland nog niet zo heb meegemaakt.
Ik hou persoonlijk erg van onweer en de klappen kunnen voor mij niet hard genoeg zijn.
Nadat de regen is gestopt gaan we buiten nog even zitten en genieten van alle vogelgeluiden die we horen in dit gebied.
In de verte zien we het weerlicht nog steeds door de wolken en dit maakt deze omgeving als iets mysterieus.

We zijn moe als de nacht valt in Richmond Hill dus laat zullen we het niet maken.
Nog een pilsje en dan lekker slapen.
Morgen gaan we ons best doen de staat Florida te bereiken en deze staat word ook wel de 'Sunshine State' genoemd dus laten we hopen dat dit een reden heeft.

Welterusten en tot morgen maar weer....

Zondag 24 oktober 2010 (Memphis TN/Alabama/Forsyth GA)

Ondanks de goede rust van afgelopen nacht sta ik niet echt lekker op vanmorgen.
M'n armen voelen nog steeds erg zwaar aan en ik sta vandaag niet stabiel op m'n benen merk ik.
Ondanks dit ongemak hebben we toch een pittige rit voor de boeg want het doel is vandaag Atlanta in de staat Georgia te bereiken en als het kan nog ietsje verder.
We hebben op de kaart een campground in Forsyth gevonden hier 750 kilometer vandaan en deze ligt precies op onze Elfstedenroute zodat we daar niet teveel van af hoeven te wijken.

Rond 09.00 rijden we weg van de campground in Memphis.
De eerste etappe van de route rijden we over ontzettend slechte wegen, en dit is erg vermoeiend sturen want onze camper heeft echt de wegligging van een natte krant dus je bent constant je stuur aan het corrigeren om niet als een dweil over de weg te gaan.
Gelukkig stuurt Ramon het eerste deel zodat ik wat kan uitrusten en genieten van de prachtige landschappen die aan mij voorbij trekken.

Onderweg zit ik te mijmeren over de toekomst en hoe dat er nou eigenlijk uit moet gaan zien.
Ik realiseer me tegelijkertijd dat het zinloos is om al te veel energie in deze nadenkerij te steken omdat niemand eigenlijk weet wat hem of haar te wachten staat, in het nú leven is het enige dat telt.
Ik heb me voorgenomen dat wat er ook gebeurt, ik er voor moet blijven gaan.
Ze vinden heus wel iets wat deze ziekte kan stoppen.
En wat dan nog, als ik in mijn hoofd maar gelukkig kan zijn.

Op een gegeven moment merk ik dat de weg naar beneden in een bocht afloopt en dit gaat sneller dan we beiden dachten.
Ramon houd goede koers maar kan niet voorkomen dat de keukenkastjes van onze camper open vliegen en het servies naar beneden op de vloer klettert.
Wat een kabaal!
Het is ons dus toch niet gelukt het servies tot aan San Francisco heel te houden.
De schade valt gelukkig mee, 2 borden en een beker stuk.

Na een paar uur begin ik me weer iets beter te voelen, goed genoeg om het stuur over te nemen.
Ik zoek m'n favoriete radiostation op en ik ga ervoor.
De classic rock muziek knalt uit de speakers en ik krijg weer het onsterfelijke gevoel dat ik de wereld bij de kladden heb.

Met de kilometers lange recht gladgestreken asfaltwegen cruisen we de staat Alabama door.
Ik geniet er weer van, en wat een geweldige trip is dit!

We passeren de stad Atlanta om 17.00 en om 18.00 rijden we campground Forsyth in de staat Georgia binnen.
Ramon en ik schudden elkaar de hand, na 736 kilometer hebben we het maar weer voor elkaar.

Nu lekker eten en nagenieten want dat hebben we zeker verdient.

Voor straks welterusten en tot morgen....

Zaterdag 23 oktober 2010 (Graceland-Memphis TN)

Vanmorgen alweer vroeg uit de veren en nog na genietend van gisteren rijden we weg van onze campground Buffalo Tennessee.

Vandaag rijden we naar Memphis omdat we een bezoek willen brengen aan het landgoed Graceland van Elvis Presley.

De rit duurt ongeveer 4 uur als we in Memphis aankomen.
Het landgoed is al snel gevonden want er hangen zoveel verwijzingen dat je automatisch naar Elvis Presley boulevard 3717 wordt geleid.

We rijden het parkeerterein op en parkeren onze camper.
Bij de kassa kopen we een kaartje voor de Graceland platinum tour.
Hiermee krijgen we toegang tot Graceland waar we een rondleiding door het huis van Elvis krijgen.
The King heeft hier tot aan zijn dood gewoond.
Met dit platinum kaartje mogen we ook de autocollectie en de prive vliegtuigen van Elvis bewonderen.

Na de aanschaf van dit entree bewijs lopen we achter de vele mensen aan richting de bus die ons naar Graceland zal brengen.
Dit lijkt een hele rit te gaan worden maar de bus brengt ons slechts naar de overkant van de straat waar de poorten van het landgoed open gaan en we het terrein op worden gereden.
Er is echt alles aan gedaan om te voorkomen dat er niet via een andere weg dan alleen met deze bus het terrein op te komen is.

De hele organisatie rondom Graceland werkt als een goed geoliede machine en ik schat dat er per dag zo'n kleine 1000 mensen dit domein bezoeken.

De bus stopt voor de deur van het huis als we uitstappen.
Even snel een foto maken want eigenlijk is het best wel stoer om op de stoep van The King te staan.

De tour gaat dwars door het huis via de woonkamer die in typisch luxe jaren 70 stijl is ingericht, door de slaapkamer, eetkamer, keuken, zitkamer en vervolgens door het kantoor en de studio waar Elvis jarenlang zijn platen heeft geproduceerd.
Hier een kleine impressie.

Uiteindelijk komen we in de tuin achter het huis uit om het graf van The King te bezoeken.
Veel bloemen en knuffels zijn bij zijn graf neergelegd, hij zou dit jaar 75 jaar zijn geworden.

Daarna vervolgen we de tour naar het automuseum waar een mooie collectie van zijn auto's te bewonderen is.

Nog even op de foto met zijn Cadillac.

Na een uurtje of 4 heb ik het wel gehad en wil ik graag terug naar onze camper.
Ik ben erg moe en wil naar Campground Memphis om weer even energie bij te tanken.

De stad uit komen lijkt makkelijker gezegd dan gedaan.
De tomtom geeft ons een route maar deze lijkt niet meer te kloppen.
We moeten aan de overkant van de Mississippi rivier zien te komen maar de brug erover is afgesloten.
Het lijkt een gebed zonder eind maar uiteindelijk lukt het ons dan toch via allerlei omwegen door de achterbuurten van Memphis de overkant te bereiken.

Ik ben blij dat we op de campground zijn aangekomen want ik ben op.
M'n armen lijken van lood en het lopen gaat me slecht af.
Tijd om uit te rusten dus.

Morgen hebben we een flinke rit voor de boeg, de bedoeling is om morgen vanaf Memphis naar Atlanta te rijden, een afstand van ruim 700 kilometer.

Voor straks welterusten en tot morgen.
Zzzzzzzzzzzzzzzzzz...............................

Vrijdag 22 oktober 2010 (Gibson Custom Shop-Nashville TN)

Rond 07.00 worden we wakker op de KOA campground in Nashville.
Het is echt fantastisch weer en het zonnetje schijnt al behoorlijk fel.

Ik sta op en zoek via Skype contact met mijn maatje Arjan.
Arjan is een bevriende gitarist waarmee ik in het verleden al heel wat uurtjes heb gespeeld.
Nu is het zo dat hij bij Gibson (een gitaarmerk) in Nederland werkt en mij min of meer had beloofd iets te kunnen regelen als ik in Nashville zou zijn, namelijk een rondleiding door de Gibson fabriek die in Nashville staat en waar sinds de jaren 50 mijn favoriete gitaar word gebouwt, namelijk de 'Les Paul'.
De Les Paul gitaar is vernoemd naar een beroemde jazzgitarist die helaas vorig jaar is overleden en tot z'n 90ste nog in verschillende clubs in New-York speelde.
Stiekem is dit sinds jaren eigenlijk al een kleine jongensdroom en tja, als we er nu toch in de buurt zijn.

Het contact met Arjan is gelegd en ik krijg van hem te horen dat we even moeten bellen naar de custom shop van Gibson.
Zo gezegd, zo gedaan en als ik een aardige dame van de receptie aan de lijn heb krijg ik meteen te horen
"Hi, how are you, we were expecting you".
We worden dus inderdaad verwacht.

En hoe....

Als we met onze camper het parkeerterein van de custom shop oprijden en uitstappen, staat er een hele delegatie van 4 man klaar om ons te ontvangen.
We krijgen het onthaal van een rockster.
Zelfs de directeur heeft even tijd gemaakt om ons te ontvangen.

Als we binnen zijn worden we werkelijk als een VIP behandeld en krijgen we een grandioze rondleiding van ruim 2 uur door de custom shop van de Gibson fabriek.
De custom shop is de afdeling waar de gitaren voor de grote gitaristen der aarde worden gemaakt.
Daarmee bedoel ik een Eric Clapton, Johnny Winter, Billy Gibbons, Zakk Wylde, Randy Rhoads, Gary Moore, Slash en nog vele andere grote namen.
Rick Gembar die ons de rondleiding geeft heeft veel te maken met deze artiesten en verteld ons af en toe leuke weetjes over deze grootheden.

Voor mij persoonlijk is deze ervaring als een kleine jongen die in een snoepwinkel staat, en ik begrijp dat dit verhaal misschien voor velen helemaal niet interessant is, maar ik weet ook dat ik met het schrijven van dit verhaal een heleboel gitaristen ontzettend jaloers maak!
Want normaal blijven de deuren van de customshop bij Gibson gesloten voor publiek en krijg je alleen een VIP rondleiding als je een groot artiest bent.
Wat ben ik een lucky basterd!

De rondleiding begint bij het selecteren van de juiste houtsoorten en het bewerken daarvan tot en met het spuiten van de juiste kleuren op de gitaar in het eindstadium.
We krijgen dus echt het complete proces van A tot Z te zien, waarbij de gitaarbouwers (waarvan ieder zijn eigen taak heeft) ook nog even de tijd nemen om ons te vertellen wat ze precies aan het doen zijn.
Deze gitaren van de customshop zijn dus volledig handgemaakt.

Bijna aan het einde van de tour krijg ik een hele bijzondere gitaar in mijn handen gedrukt, namelijk 'de' gitaar van Elvis Presley.
Er bestaat er maar 1 van in de wereld en dit prachtige instrument verlaat nooit deze custom shop, alleen maar om in musea's tentoongesteld te worden en deze bijzondere gitaar met fantastisch mooi houtsnijwerk heb ik nu gewoon even in m'n handen!
Wat is dit te gek!
Het gevoel van het er even op willen spelen bekruipt me al snel, maar helaas is dit vanwege mijn ziekte alleen nog iets wat zich in mijn hoofd afspeelt.

Als de rondleiding erop zit krijgen we nog een T-shirt en een Zippo (Amerikaanse aansteker) van de Gibson custom shop mee als een cadeautje.
We nemen afscheid en vervolgen onze rit naar Buffalo Tennessee waar onze campground ligt.

Onderweg luisteren we weer naar de radio met daaruit de country muziek die deze staat in Amerika zo typerend maakt.

En rond 17.30 rijden we de campground in Buffalo op waar we ons melden bij de receptie.
Nadat we hebben ingechecked valt het me op dat we geen kaartje voor aan onze achteruitkijk spiegel meekrijgen.
Dit kaartje hebben we tot nu toe op alle andere campgrounds wel gehad, en deze kaart is om te laten zien dat je hebt betaald.
Als we hierom vragen kijkt de mevrouw ons met een doordringende blik aan en zegt daarbij; 'I know who you are, i know you're faces and i know what you're camper looks like'
Met andere woorden, als je me iets flikt dan weet ik je hoe dan ook toch wel te vinden.
In Buffalo lossen ze hun problemen dus op hun eigen wijze op.

Nu nog even eten en drinken en slapen.

Morgen gaan we proberen om in Memphis te komen en wie weet brengen we een bezoek aan Graceland.
Het domein van Elvis Presley.

Voor straks welterusten en tot morgen...

Donderdag 21 oktober 2010 (Whyteville VA-Nashville TN)

Het is weer een prachtig mooie zonnige herfstdag als we wakker worden in 'Whyteville Virginia'.

Ramond (de buurman die we gisteren hebben ontmoet) komt naar ons toe om een peukie te bietsen.
"Got a smoke?"
Zijn vrouw mag eigenlijk niet weten dat hij rookt dus hij vraagt het ons als zijn vrouw het niet ziet.
We raken verder aan de praat en hij vraagt mij wat ik van Amerika vind en wat voor werk ik doe.
Ik leg hem mijn uit dat ik Lou Gehrigs disease heb en dat ik daarom niet meer in staat ben om mijn werk te doen.
Ik zie dat Ramond hiervan schrikt want hij blijkt een paar jaar geleden een vriend te hebben verloren aan Lou Gehrigs disease.
"He died 9 months later when he heard it"

Ramond zegt "I'm a Christian" en vraagt ons of we het erg vinden om samen in gebed te gaan.
Dit vinden we niet erg.
Ramond pakt mijn hand vast en de hand van zijn vrouw Cheryl die op haar beurt de hand van Ramon pakt en hij die van mij zodat we in een kring staan.
Ramond sluit zijn ogen en begint zijn gebed.

"Please lord, thank you for meeting these friends on our path and please look out for them and protect them during their journy across America, and please lord take a special good care for my brother Philippe and his health, and that he will feel better and better each day"
we sluiten af met een gezamelijk 'Amen'.
Ik voel een brok in mijn keel, dit was erg mooi om mee te maken.
We kennen deze mensen slechts een paar uur, maar ze geven mij nu al het gevoel alsof ze voor me door het vuur zouden gaan.
Ik ben weer blij te weten dat er nog zulke mooie mensen op deze aardkloot rondlopen.

Ramond loopt naar zijn caravan en komt terug met een cadeautje voor ons.
Een echte American Flag pin voor op de pet.
Het voelt als een medal of honour (een onderscheiding) uit handen van een Vietnam veteraan,....Wauw!

Hij vraagt of we samen gaan ontbijten bij Denny's, hier een eindje verderop langs de weg.
Helaas kunnen we niet ingaan op de uitnodiging omdat er vandaag veel kilometers gemaakt moeten worden.
Als we afscheid hebben genomen van onze vrienden krijgen we op de valreep nog zijn routekaart van KOA, waar alle campgrounds van Amerika op staan.
Ik bedank hem nogmaals en we vertrekken.

Het weer is goed en we  rijden stevig door richting Nashville.
De country muziek knalt uit de speakers van onze camper en het plaatje klopt precies met de omgeving waarin we rijden.
We rijden dwars door de 'Appalachian Mountains' en de 'Smoky Mountains', de omgeving is in een woord geweldig!
Het is de country en western wat de klok slaat, Yeehaa!

We leggen vandaag zo'n 751 kilometer af en om 18.15 rijden we de campground in Nashville (het mekka van de country muziek) binnen.
We hebben het weer gered.
Tijd om te eten, te rusten, te drinken en te slapen.

Welterusten en tot morgen...
Howdy from Tennessee ...

Woensdag 20 oktober 2010 (Harpers Ferry WV)

We worden wakker op campground 'Harpers Ferry' West Virginia en het doel vandaag is om de staat Tennessee te bereiken.
Dat word een pittige rit van ongeveer 575 kilometer door de Appalachian mountains.
We rijden om 9.30 weg en gelukkig heb ik een stuk beter geslapen dan afgelopen nacht en voel ik me weer een stuk beter.
We spreken af dat we om de 2 uur wisselen met rijden omdat het anders een te grote aanslag op mijn lijf word.

Het is mistig en behoorlijk koud maar het is een fantastische rit door de bergen over de interstate 81 waar de natuur ons blijft verassen met mooie aangezichten.
We realiseren ons steeds meer hoe groot Amerika eigenlijk is.

Na een uur of 2 rijden stoppen we even voor de lunch, hotdogs.
En dan is het tijd dat Ramon z'n eerste miles in deze camper gaat rijden.
Het gaat hem goed af al is het nog best even wennen voor hem.
Voor mij is het nu tijd om vanaf de bijrijdersstoel te genieten van alles wat ik om me heen zie en hoef ik dus ook even niet op het verkeer te letten, heerlijk zo en het weer knapt ook al aardig op.

Rond 14.00 rijden we een grote file in, er is een ongeluk gebeurt verderop en dat zorgt voor oponthoud.
We staan een uur stil en dat is jammer want deze traffic jam gooit roet in het eten van onze planning.

Even kijken in onze KOA campground gids of er ergens in de buurt een kampground te vinden is en inderdaad zo'n slordige 100 mile verder is er een.
We vertrouwen eigenlijk steeds op de organisatie KOA omdat we tot nu alleen nog maar goeie ervaringen hebben met deze campgrounds.
Als er mensen zijn die naar Amerika gaan om te kamperen dan kan ik KOA zeker aanraden.

Om 17.00 rijden we de campground 'Wytheville' Virginia op.
We stappen uit en lopen naar de receptie om in te checken.
Bij de receptie worden we verwelkomt door een hele sjacharijnige jongedame en het enige wat ze ons kan toe snauwen is :"What do you want?"
Ik:"A place to overnight with a 25 foot camper mam"
Het is voor haar allemaal iets te veel gevraagd vandaag geloof ik maar goed, we vullen de benodigde  informatie in en gaan wat boodschappen doen bij de lokale supermarkt en ook daar valt het ons op dat we nou niet bepaalt vriendelijk worden geholpen.
Het lijkt erop dat we een soort vriendelijkheids bariere zijn overgestoken want zo hartelijk als we de afgelopen week zijn ontvangen zo afstandelijk zijn veel mensen hier.
Misschien is dit een kleine gemeenschap waar weinig toeristen komen.

Terug op de campsite zetten we onze camper neer en als we eenmaal gesetteld zijn komt er naast ons een ouder echtpaar met een caravan staan.
We hebben buren en het echtpaar komt meteen even langs voor een praatje, Ramond en Cheryl.
Ramond is een oud Vietnam veteraan en is samen met zijn vrouw voor 4 weken door Amerika aan het cruisen.
Hij verteld dat hij 3 weken terug in Washington was voor een bijeenkomst voor oud veteranen en verteld trots over zijn tijd bij de infanterie.
Als hij hoort dat wij uit Nederland komen roept hij meteen zijn vrouw Cheryl erbij.
Zijn vrouw komt uit de caravan en we maken kennis.
Haar overgroot oma kwam ook uit Nederland zo blijkt en we worden direct overladen met allerlei hapjes en drankjes.
Geweldige lui!
We zijn ook uitgenodigd om morgenvroeg met ze te ontbijten maar dat zien we morgen dan wel weer.
Eerst maar zien dat we Tennessee halen.

Voor straks welterusten en tot morgen...

(Het blog van afgelopen maandag 18 oktober is nu ook te lezen)

Dinsdag 19 oktober 2010 (Washington DC)

Vanmorgen iets later opgestaan dan gebruikelijk, het heeft vannacht heel erg hard geregend en ik heb niet al te best geslapen.
Ik had vannacht ook nogal last van m'n linkerbeen die eigenlijk de hele nacht door in een kramp heeft gezeten en ook de spieren van m'n rechter bovenarm lieten vannacht regelmatig van zich horen.
Niet zo'n best begin van deze dag dus.

We gaan het vandaag nog een keer proberen om met de camper in Washington DC te komen, ik hoop dat het lukt om met de TomTom de binnenstad te vermijden.
Ondertussen heb ik het een en ander uitgezocht en er blijkt een grote parkeerplaats te bestaan vlak buiten de stad en van daaruit kunnen we met de metro naar onder andere 'the White house' en 'the Capitol'

Om een uur of 9 rijden we van onze campground 'Harpers Ferry' in de staat West Virginia af en gaan terug richting Washington DC in de staat Maryland.
Onderweg begint het weer enigzins op te klaren en het lijkt een warme dag te gaan worden want de zon laat zich geregeld zien.

Het is een mooie route met glooiende wegen door dalen en bergen.

Het parkeerterein waar we naartoe moeten ligt aan 'Shadygrove road' en we rijden er ongeveer in een uur naartoe.
Zo gezegd zo gedaan, we zijn er inderdaad binnen het uur maar na een paar rondjes over het parkeerterein te hebben gereden op zoek naar een plek blijkt deze vol te zijn.
Dus er maar weer vanaf rijden dacht ik... niet dus.
De slagboom van de uitgang blijft dicht en we rijden nog maar eens een rondje om te kijken of er misschien een andere uitgang te vinden is.
Ook niet dus, er is geen weg hieruit en het lijkt erop dat we voorgoed met onze 8 meter camper op een parkeerterein in Washington vast zitten.
Bij navraag blijken we een speciale pas nodig te hebben om van dit terrein af te kunnen komen maar deze pas hebben we niet dus die moeten we eerst aanschaffen.
Wat een gedoe om even te parkeren.
Ramon stapt uit en gaat op zoek naar iemand die ons verder kan helpen.
En gelukkig komt hij even later terug met een beheerder van de parking lot die ons verder helpt.
Als ik de man vertel dat ik had gelezen dat ik hier met een camper kon parkeren maar dat dit nu niet mogelijk is, trekt hij meteen een telefoon uit z'n binnenzak en geeft deze aan mij.
Hij vraagt of ik een klacht heb en dat ik dan zijn manager moet bellen.
Ik ben wat verbaast dat hij mij meteen een telefoon geeft om zijn manager te bellen en vertel hem dat ik alleen maar wil parkeren.
(ik heb het vermoeden dat Amerikanen een beetje huiverig zijn voor klachten omdat er in Amerika nogal snel mensen worden aangeklaagd als er iets niet klopt)
Gelukkig, de man begrijpt het en wijst ons verderop naar een mooie ruime parkeerplek waar we onze camper neerzetten.

Eindelijk, we kunnen nu de metro pakken en naar Washington DC om het een en ander te gaan bekijken.
Eerst lopen we naar 'the Capitol' om wat foto's te maken en daarna lopen we via 'the Washington monument' naar 'the White house'

Het lopen valt me zwaar vandaag en heb veel last van de ontbrekende spierkracht in mijn benen.

We komen bij 'the White house' aan.

Grappig te zien om wat je altijd op het journaal voorbij zag komen nu in werkelijkheid ziet.

Iemand vraagt ons een foto te maken van zijn gezin voor 'the White house, en wij vragen hem als 'return favor' van ons een foto te maken met de vlag StopALS.nu.
Zijn vrouw vraagt mij wat ALS betekent en ik leg uit dat dit de ziekte is die bij mij is gediagnoticeerd en dat de ziekte hier bekent staat als Lou Gehrig's disease.
Ze begrijpt wat dit betekent en wenst mij heel veel geluk en sterkte toe en voegt eraan toe dat God altijd bij me zal zijn en wij allemaal niet weten wanneer we voor hem zullen verschijnen.
Goed bedoelt in ieder geval.

Het is gelukt, we zijn in Washington DC geweest!

Nu weer terug met de metro naar de parking lot waar we besluiten terug naar campground 'Harpers Ferry' te gaan voor de overnachting.
Deze dag was behoorlijk vermoeiend.

Nog even snel boodschappen doen bij Walmart, een supermarkt ter grootte van 5 voetbalvelden!

Ramon maakt cheeseburgers in de keuken cq. slaapkamer cq. cafe van onze camper, heerlijk zo 'the American way...'

Welterusten en tot morgen...

Maandag 18 oktober 2010 (Baltimore-Washington)

We gaan weer vroeg op pad, het plan is om naar Washington te rijden.
Het blijkt een hele klus want het is erg druk op de weg, Het is weer maandag dus dat betekent heel veel vrachtverkeer op de weg en opletten geblazen.

Rond het middaguur rijden we dwars door Baltimore in de staat Maryland.
Je kunt goed zien dat de creditcrisis hier genadeloos heeft toegeslagen.
Hele huizenblokken staan hier leeg en huizen zijn van deur tot deur dichtgetimmerd.
Het is een ghetto waar we doorheen rijden en veel mensen die waarschijnlijk door de crisis zonder werk zijn komen te zitten brengen hun dagen op straat door.
Het is een treurig gezicht en ik zal blij zijn als we deze ellende voorbij zijn.
Amerika lijkt misschien voor ons een rijk land maar dat is slechts een kant van het verhaal.
De donkere kant van deze samenleving krijgt maar weinig aandacht in de media want het is zeker geen positief beeld wat hiervan uitstraalt.

Na een paar uur rijden komen we in Washington DC aan waar de spits net begonnen is.
Weer goed opletten dus want het verkeer is hier een drama.
We volgen de borden naar de 'federal triangle', dit is het gebied van 'the Whitehouse' en 'the Capitol'.
Al snel blijkt dat we met onze camper in een chaos van verkeer belanden, en is het eigenlijk geen doen om hier door te blijven rijden.

Ik merk ook dat ik behoorlijk moe begin te worden en kan me moeilijk concentreren op al het verkeer.
Niet zo gek ook want ik heb al zo'n 6 uur met een kleine tussenstop achter het stuur gezeten.
De afstanden zijn nu eenmaal erg groot in Amerika.
We rijden langs 'the White house' en vanuit de camper kunnen we er een glimp van opvangen.
Helaas bestaat er in Washington DC geen mogelijkheid om te parkeren met een camper dus moeten er weer uit en gaan op zoek naar een campground.
Misschien proberen we het morgen nog een keer om dichter in de stad te komen.

Eenmaal uit de drukte zetten we koers naar West Virginia.
We hebben een campground gevonden zo'n 110 kilometer verderop dus nog een heel eind sturen.
Als we er 's avonds aankomen is het al 20.00 uur.
Snel inchecken bij de balie.

De medewerker van KOA kampground vraag mij om mijn gegevens, voornaam, achternaam, postcode, en bij de vraag op welke straat ik woon zeg ik: 'the three jumped fourty two' (de Driesprong 42), en de medewerker kijkt me onbegrijpend aan en moet er om lachen.
Uiteindelijk heeft hij deze gegevens allemaal niet nodig maar de vragen zijn een standaard procedure.
De KOA kampground ligt in het gebied waar tijdens de burgeroorlog behoorlijk is gevochten en overal zie je hier de resten nog van terug zoals een wachthuis wat er nog staat.

Het is bijna Halloween en het is grappig te zien dat iedereen hier daar volop aan mee doet, pompoenen en kostuums all over the place.
In Nederland vind ik Halloween maar een beetje fake, maar hier klopt het gewoon.

We gaan nog even snel naar Walmart voor een boodschap te doen en gooien bij de pomp onze tank nog helemaal vol
Ik blijf me maar verbazen over hoe Amerikanen de dingen doen zoals ze ze doen.
Bijvoorbeeld in de Walmart staat er standaard iemand bij de ingang die ieder klant met een mega grote glimlach begroet met de woorden 'Welcome to Walmart!'
Dit is dus gewoon een baan, en deze persoon word dus echt betaald om dit de hele dag tegen iedere klant die binnenkomt te zeggen.

We eten een heerlijk omelet met kaas en bacon en drinken wat biertjes voordat we gaan slapen.

Welterusten en tot morgen...

Zondag 17 oktober 2010 (Orange County Choppers NY)

Wat is het heerlijk om wakker te worden in zo'n schitterende omgeving!
Ik heb echt als een roos geslapen, het was vannacht erg koud buiten en volgens mij vroor het dat het kraakte.
We koppelen snel de slangen van water en stroom af en gaan op pad.
Eerst rijden we vanuit Plattekill over prachtige wegen waarnaast de natuur door het herfstseizoen helemaal tot z'n recht komt.
Normaal gesproken heb ik niet echt iets met het seizoen herfst, maar deze kleuren van dit natuurschoon zijn werkelijk fenomenaal!

We zijn op weg naar de city of Newburgh Orange County in de staat New-York, waar als het goed is het bedrijfspand van OCC (Orange County Choppers) staat.
Lang hoeven we er niet voor te rijden want al snel zien we het pand staan (kan ook niet missen want het is echt huge!)
Uitstappen en er naartoe!
Voor de deur op de parkeerplaats van het pand is een meeting van auto- en motorliefhebbers gaande en er staan echt beauties van voertuigen.
Het is een hele happening en het is een gezellige drukte.
Nog even in de shop kijken waar alle motoren staan opgesteld die we de afgelopen jaren in de TV shows van American Chopper gebouwd hebben zien worden.

Prachtig spul allemaal!

We moeten door.

Vanuit de staat New-York rijden we door Pennsylvania, 'Amish country' en dat is te zien want de tijd lijkt hier letterlijk stil te staan, veel  boerderijen en veel landbouw.
De wegen zijn ronduit slecht en af en toe lijkt het wel of onze camper uit elkaar trilt.
Regelmatig horen we dan ook dat er tijdens het rijden over deze hobbelige wegen er van alles uit de kastjes valt.
Ik hoop maar dat het servies in het keukenkastje de rit naar San Fransico overleefd, maar dat zien we dan wel weer.
We komen aan op campground KOA Allentown Pennsylvania.
Ramon stapt uit en loopt vooruit om mij te kunnen filmen als ik met de camper kom aanrijden.

Het is weer een perfecte campground in een prachtig stuk natuur.
Ik begin die Amerikanen en hun campeergedrag steeds beter te begrijpen, veel ervan bezitten een motorhome waarvan de een nog groter is dan de ander.
Op deze campground zie ik motorhomes staan waarvan de zijkanten helemaal kunnen uitschuiven zodat er een ruimte onstaat waar de bewoners van een penthouse nog jaloers op kunnen zijn.

Voordat we onze camper parkeren moeten we nog wel even eten en boodschappen doen en daarvoor rijden we naar het dorp wat een paar mile verderop ligt.
Bij het plaatselijke 'Italiaanse' restaurant bestel ik een medium pizza en een cola, en even later word er een pizza ter grootte van een autoband op m'n bord geschoven en een glas cola van een halve liter neergezet.
Het went nog steeds niet echt die belachelijk grote porties!
Alles is groot in Amerika!
Na 2 stukjes pizza hou ik het voor gezien en ik krijg er standaard een doos bij om de rest van de pizza in te kunnen vervoeren voor thuis.
Eenmaal terug in de camper blijkt de grootte van de pizza een probleem... hij past niet in onze koelkast en we moeten de halve koelkast uit elkaar halen om hem passend te krijgen.
Uiteindelijk lukt het en kunnen we dus nog 2 dagen pizza eten!

Maar nu ga ik slapen...
Welterusten